W polu czerwonym trzy złote karcze w rostrój, pośrodku miecz o takiejż rękojeści i głowni srebrnej w słup.
Uzasadnienie
Większość wiosek gminy powstała w miejscach po wykarczowaniu nieprzebytych ostępów Puszczy Radomskiej (Kozienickiej) stąd trzy złote karcze. Na puszczańskie pochodzenie wielu wiosek gminy wskazują same ich nazwy:
Gózd (niedostępny las)
Kłonów, Budy, Kuczki (szałasy leśne)
Klwatka (pierwotnie Krwatka – z trudem zagospodarowany teren)
Sobolów, Lipiny, Karszówka (pierwotnie – Karczówka)
Czarny Lasek
Miecz symbolizuje liczne drobne rycerstwo (Wężyków, Zgrajów, Doliwitów, Powałów, Awdańców, Jastrzębców czy Korwinitów) oraz włodyków rozsiedlonych w kilku wioskach i leśnych osadach gminy, których zadaniem była obrona pobliskiego grodu i miasta Radomia.
Brak pisanych źródeł nie pozwala na ustalenie nawet hipotetycznej daty powstania poszczególnych podradomskich i puszczańskich miejscowości gminy. Niewątpliwie starymi miejscowościami są: Grzmucin, Klwatka, Małęczyn oraz Wojsławice, gdyż etymologia nazw, wskazuje na ich powstanie w XIII, XII, a nawet w końcu XI wieku. Pozostałe miejscowości powstawały sukcesywnie w miarę karczowania Puszczy Radomskiej (Puszczy Kozienickiej) prowadzonej nieprzerwanie od XIV wieku do początków wieku XX.
Jan Długosz w Liber Beneficiorum spisanej w latach 1470 – 80 wymienia kilka miejscowości z terenu obecnej gminy Gózd, jako należące do parafii w Skarzyszowie (Skaryszewie) lub w Starym Radomiu. Były nimi: Grzmucin, Kłonów Wielki, Kłonów Mały, Niemianowice i Wojsławice (wszystkie w Skrzyszowie) oraz Małęczyn (w Radomiu). Wioski położone w pobliżu Radomia były dobrze zorganizowane, ale im bardziej na wschód (w głąb puszczy), to przypominały one drobne osiedla, a nawet pojedyńcze zabudowania i szałasy. Wzmiankowane wioski, na ogół były własnością przedstawicieli drobnego rycerstwa.
Do początków XVII wieku na terenie gminy Gózd można odnotować parędziesiąt rodów rycerskich i kilkanaście rodów tzw. włodyków. Wielu z nich posługiwało się nieznanymi w czasach współczesnych herbami. Inni włodykowie tych herbów nie posiadali wcale. Dodatkowo obraz herbowej mapy okolic Radomia zaciemnia powszechne zjawisko określania się drobnej szlachty pod różnymi herbami. Np. Gniewoszowie najpierw posługiwali się herbem Zgraja, później przyjmowali herby swoich małżonek: Rawa, Nałęcz czy Kościesza. Podobnie protoplaści licznych tu przodków Kochanowskich, którzy posługiwali się herbem Korwin, a innym razem herbem Ślepowron. Jeszcze inni początkowo znani pod herbem Bielina, niedługo potem pieczętowali się herbem Szeliga.
Najstarsze, obecne w rejonie Radomia (i Gozdu), rody rycerskie posługiwały się następujacymi herbami: Wąż (Wężyk) – m.in. Koraczowie, którzy obecni tu byli, co najmniej 270 lat (XIV – XVII w.); Abdank (Awdaniec) – np. późniejsi Kłonowscy (obecni przez ok. 230 lat); Doliwa – np. późniejsi Błotniccy (obecni ok. 220 lat); Korwin lub Ślepowron – m.in.Kochanowscy/Małęczyńscy (z przerwami przez ok. 200 lat), a także herbem Ogończyk (Powała) – np. Kuczkowscy (ok. 200 lat).
Bardzo mało wiadomo o późniejszych dziejach wiosek wchodzących w skład gminy Gózd. Jedno jest pewne, że na początku XVIII wieku w poszczególnych wioskach drobna własność szlachecka (na cząstkach wsi) już nie występowała. Przy nazwiskach nowych właścicieli widnieją już klucze dóbr obejmujące na ogół od jednej do trzech wiosek (klucze: grzmucińsko – wojsławicki, kłonowski, kuczkowsko – niemianowicki, małęczyński i klwacki (dawna królewszczyzna)).
Największe możliwości rozwoju miał klucz kuczkowsko – niemianowicki, którego grunty w większej części na północy, północnym – wschodzie i wschodzie, stanowiły dziewicze lasy Puszczy Kozienickiej. Tam też na masową skalę kolejni właściciele klucza, prowadzili karczunek lasu. Powstawały tam osady (budy) drwali, smolarzy, dziegciarzy i bartników. Z nich to od końca XVIII do początków XX wieku wyłoniły się późniejsze wioski: Gózd, Czarny Lasek, Budy Niemianowskie, Drożanki, Sobolów, Lipiny, Karszówka, Podgóra i Piskorszczyzna. Wtedy też powstała wieś Gózd(Gozdowa) wzmiankowana po raz pierwszy w roku 1827.
W latach 1795 – 1809 tereny gminy Gózd wchodziły w skład Galicji Zachodniej (lub Galicji Nowej), jak nazywały te ziemie władze austriackie po III rozbiorze Polski. W latach 1809 – 1813 wchodziły one w skład departamentu radomskiego Księstwa Warszawskiego, a w latach 1815 – 1866 do województwa radomskiego w ramach Królestwa Polskiego (do 1831 roku -„quasi” niezależnego), a następnie (po uwłaszczeniu z 1864r.) do guberni radomskiej, powiatu radomskiego i gminy Kuczki w Priwiślańskim Kraju. Wieś Kuczki do lat 50-tych XXw. była stolicą gminy, choć budynek gminny znajdował się w Goździe.
Do przełomu XIX i XX wieku większość wiosek obecnej gminy należała do parafii p.w. św. Jakuba Apostoła w Skaryszewie, a trzy wioski do parafii p.w. św. Wacława w Starym Radomiu. Sytuacja zmieniła się z chwilą wybudowania w Kuczkach, najpierw kaplicy i powołaniu filialnej do Skaryszewa parafii, a następnie po wybudowaniu i konsekracji murowanego kościoła w latach 1932/35 – samodzielnej parafii Kuczki.
Flagą jest pas tkaniny o proporcjach: 5 : 8 dzielony w pas (poziomo) w proporcjach: 3 : 1 o barwach: żółty szeroki górny pas i wąski, dolny czerwony pośrodku herb gminy Gózd.
Bannerem jest płat tkaniny o proporcjach: 4 : 1 dzielony w pas (poziomo) w proporcjach: 1 : 3 o barwach: żółty wąski górny pas z herbem gminy Gózd pośrodku, dolny szeroki pas.
Koło o średnicy 36 mm. W otoku napis „GMINA GÓZD”. Między napisem „GMINA” i „GÓZD” dwie konturowe sześciopromienne gwiazdki.