Włodzimierz Chorązki
Uniwersytet Jagielloński
HERALDYKA GMINY GÓZD
Opracowanie historyczno-heraldyczne
(uzupełnione)
Wstęp
Ustawa o samorządzie terytorialnym z 8 marca 1990 roku zezwala jednostkom samorządu lokalnego na posiadanie swoich symboli. W praktyce okazało się, iż ustawodawca rozumiał pod tym pojęciem herb, logo lub jednostkowy sztandar. Dopiero ustawa o samorządzie powiatowym: artykuł 12 ustęp 10 z dnia 5 czerwca 1998 roku o samorządzie powiatowym (Dz. U. Nr 91, poz. 578 z późn. zm.) i artykuł 3 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 1978 r. o odznakach i mundurach (Dz. U. Nr 31, poz. 130 z późn. zm.) zezwala powiatom (i innym jednostkom samorządu lokalnego) na posiadanie pełnego kompletu symboli, tj.: herbu, flagi, baneru, chorągwi, sztandaru i pieczęci.
Niewielu z nas uświadamia sobie, że zewsząd otaczają nas umowne symbole, które informują, ostrzegają, edukują i ułatwiają rozpoznawanie różnorodnych przedmiotów, instytucji i osób. W tej grupie znajdują się uproszczone znaki rozpoznawcze podmiotów gospodarczych, stacji radiowych i telewizyjnych itp., noszące nazwę — logo, a także znane powszechnie odznaki i emblematy klubów sportowych, czyli coś pośredniego między wspomnianym logo, a herbem.
Herby w Europie mają już prawie tysiącletnią tradycję. Herb w Polsce, jako oznaka władzy królewskiej lub książęcej, pojawił się stosunkowo późno, bo na przełomie XII i XIII wieku. Jako pierwsi zaczęli używać herbu Piastowie śląscy, a miało to miejsce w pierwszych latach XIII wieku. Ukoronowany srebrny orzeł w czerwonym polu, jako herb Królestwa Polskiego oficjalnie pojawił się dopiero w 1295 roku! Chociaż kilkadziesiąt lat wcześniej, w okresie rządów księcia Leszka Białego, był znakiem dzielnicy wielkopolskiej, a później dzielnicy senioralnej, czyli Ziemi Krakowskiej.
Herb jako znak identyfikacyjny poszczególnych polskich rodów rycerskich pojawił się również bardzo późno, bo w końcu XII wieku. Do tej pory wojom wystarczyło tzw. zawołanie — wspólne dla określonej grupy współziomków lub przedstawicieli jednego rodu. Niektóre rody (zwłaszcza zamożne) używały znaków własnościowych, podobnych do znanych wcześniej ludom koczowniczym — tamgi. Jak przypuszcza część historyków — w prostej linii wywodziły się one od skandynawskich lub starosłowiańskich runów. Blisko 40% polskich średniowiecznych herbów rycerskich łatwo zidentyfikować jako dawne runy, choć przyjęły one na tarczach herbowych kształty oręża i przedmiotów będących na wyposażeniu rycerstwa lub ich fragmentów np.: miecze, kopie, kosy, podkowy, łuki, strzały, topory, strzemiona, hełmy, elementy urządzeń oblężniczych itp. Burzliwy rozwój polskiej heraldyki rycerskiej rozpoczął się w 2 połowie XIV wieku. Jednak duża część trzynasto- i czternastowiecznych herbowych rodów rycerskich nie występowało już w 1 połowie wieku XV.
Słabe ekonomicznie i demograficznie herbowe rody zanikały. Często były wchłaniane przez mocniejsze rody. Inne dobrowolnie na przechodziły pod znak silniejszego i zamożniejszego protektora. Śladem po biednych lub spauperyzowanych rodach rycerskich była znana w XVI i XVII wieku szlachta zagrodowa (szaraczkowa). Znacznie większa część znalazła się na niższym szczeblu w hierarchii społeczno-gospodarczej, zepchnięta została do stanu kmiecego lub miejskiego plebsu. Wśród nich znalazło się wielu potomków czternasto- i piętnastowiecznych sołtysów i wójtów, którzy po roku 1423 nie zdołali się przebić do stanu szlacheckiego. Niektórzy z nich nie potrafili udowodnić swojego rycerskiego („szlachetnego”) urodzenia, ze względu na brak dokumentów lub świadków. Często po wymarłych i znikłych w XIV i XV wieku rodach, pozostały w źródłach, tylko same opisy herbów lub tylko zawołania. Inne rody, które używały zbliżonych graficznie herbów, do herbów powszechnie znanych, którymi pieczętowały się zamożne rody, świadomie się pod nie podszywały.
Polska heraldyka miejska, jako graficzny symbol samorządu miejskiego, to zjawisko stosunkowo późne, gdyż czternasto- i piętnastowieczne. Tylko nieliczne miasta, zwłaszcza śląskie, małopolskie i pomorskie mogą się szczycić czternastowiecznymi, a nawet trzynastowiecznymi tradycjami herbowymi m.in.: Kraków, Szczecin, Gdańsk, Elbląg, Sandomierz, Płock, Bochnia, Olkusz, Wieliczka, Legnica, Wrocław, Świdnica i kilkanaście innych. Wcześniej praheraldycznymi symbolami miast, były znaki napieczętne z postaciami świętych — lub ich atrybutów — patronów miasta, miejscowego kościoła lub cechu. Ostatecznie herb, to ustalony według określonych zasad zwanych sztuką heraldyczną, znak osoby, wspólnoty rodzinnej (rodziny i rodu), wspólnoty terytorialnej: politycznej (państwa) lub samorządowej (województwa, powiatu, miasta, gminy, sołectwa), bądź wspólnoty zawodowej (cechów i korporacji, jak np. uniwersytety i inne szkoły wyższe) czy wspólnoty kościelnej (jak kapituły, zakony, klasztory).
Ponieważ herb pierwotnie, czyli w końcu średniowiecza, był przede wszystkim znakiem bojowo-rozpoznawczym, stąd też sztuka heraldyczna przewiduje dla niego postać kolorowego godła umieszczonego w kolorowym polu tarczy (rycerskiej) i szczegółowo określa jak wzajemnie mają się komponować barwy obu elementów (zasada alternacji barw). Zasada alternacji barw służy czytelności herbu (kontrastowości), dlatego nie kładziemy metalu (złota i srebra, a praktycznie żółtego i białego) na metal i koloru na kolor (głównie: czerwieni, błękitu, zieleni, czerni i purpury). Heraldyka zna, ale ledwie toleruje, także barwy pomocnicze, które można stosować tylko w wyjątkowych przypadkach i to bardzo oszczędnie, są nimi: brąz, pomarańczowy, szary i tzw. barwa cielista. W niektórych przypadkach kolor czarny i szary, uznawany był zarówno za barwę, jak i metal (żelazo lub stal) i traktowany jest jako neutralny, który można łączyć z innymi kolorami lub metalami. Niedozwolone jest stosowanie odcieni barw, np. jasnozielonej, ciemnozielonej, turkusowej, różowej, bordowej, jasnobłękitnej czy granatowej. Rysunek godła powinien być wyraźny, bez cieniowania i tzw. trójwymiarowości. Ma tu zastosowanie stylizacja i uproszczenie figur, ale należy unikać malarstwu i grafice „nowoczesnych form”.
Sztuka heraldyczna to także umiejętność doboru jak najmniejszej liczby znaków i figur heraldycznych oraz barw, tak by najprecyzyjniej określał właściciela herbu. Przy opracowaniu herbu, należy dążyć by pole tarczy miało jedną barwę lub metal oraz 1 — 2 figury, zachowując przy tym zasadę alternacji barw.
Tym samym współczesna heraldyka samorządowa odwołuje się do występującej jedynie w Polsce, zasady heraldycznej (szlacheckiej, ziemskiej i miejskiej), wykształconej w okresie od 2 połowy XIII do połowy XVI wieku, która to charakteryzowała się jednobarwnym polem tarczy z 1-2 znakami heraldycznymi. Od 2 połowy XVI wieku w heraldyce polskiej daje się zaobserwować zachodnioeuropejski manieryzm, polegający na tworzeniu herbów złożonych i wielopolowych — obcych polskiej tradycji oraz „udziwnionych” tarcz i kartuszy. Swoiste „zaśmiecenie” polskiej heraldyki rodowej i miejskiej nastąpiło w wiekach XVIII i XIX. Wpływ na to miały heraldyczne tradycje zaborców, nie liczące się z polską tradycją. Wiek XX to heraldyczne „niechlujstwo”, spowodowane zarówno niewiedzą projektodawców herbów, jak i uwarunkowaniami politycznymi, mającymi miejsce w latach 1948 — 1989. W modzie były socjalistyczne i industrialne symbole (robotniczo-chłopskie), kosztem wielowiekowych „obszarniczo-burżuazyjno-klerykalnych” symboli.
Po co gminie, miastu lub powiatowi herb? Otóż herb, jako oznaka lokalnej wspólnoty samorządowej, może być umieszczony na fladze gminnej, sztandarze gminy, pieczęciach gminy, na odznakach (łańcuchach, laskach, medalach itp.) władz powiatowych, miejskich i gminnych (wojewody, prezydenta miasta, starosty, burmistrza, wójta, wice-starosty, wice-burmistrza, wice-wójta oraz przewodniczącego rady, jego zastępców i członków rady), na budynkach będących siedzibami władz powiatu, miasta, gminy (rady), w salach posiedzeń tych władz, na budynkach stanowiących własność samorządową, tablicach pamiątkowych fundowanych przez władze samorządowe, pismach, wizytówkach i okolicznościowych drukach władz np. gminy, a jeśli rada samorządu wyrazi zgodę także i niższych urzędników zarządu powiatu, miasta lub gminy oraz na ozdobnych słupach granicznych jednostki samorządowej (tzw. „witaczach”) i okolicznościowych transparentach. Wyjątkowo, na przedmiotach, wydawnictwach oraz środkach transportu i masowego przekazu (prasie, telewizji) osób i podmiotów nie urzędowych, ale wyłącznie czasowo i na mocy specjalnej zgody (uchwały) rady samorządu. Korzystający z herbu mogą wnosić z tego tytułu opłaty.
Flaga i chorągiew (weksylia) to znaki bojowo-rozpoznawcze lub rozpoznawcze wykonane z tkaniny i barwione wedle podobnych zasad, które obowiązują w heraldyce. Mogą być na stałe lub czasowo przymocowane do drzewca lub zawieszone swobodnie (na lince) na maszcie. Pozostałe rodzaje weksyliów to: proporce, proporczyki, bandery, bannery i sztandary. Najczęściej spotykane w Polsce proporcje płata flagi (stosunek wysokości do długości) to: 5 do 8. Chorągiew jest najstarszym polskim weksylium, znana już na początku XII wieku, prawie zawsze z wyhaftowanym, naszytym lub namalowanym herbem lub godłem herbowym i barwami występującymi w samym herbie, którego godło chorągiew przedstawia, przytwierdzona na stałe do drzewca. Chorągiew występuje najwyżej w kilku egzemplarzach.
Flaga to płat barwionego materiału, często bez godła herbowego, który może być mocowana do drzewca lub zawieszana swobodnie (na lince) na maszcie i może być powielana w nieograniczonej liczbie egzemplarzy.
Zastosowanie flagi gminnej. Flagę gminy podnosi się (nie wywiesza lub wiesza!) na maszt znajdujący się na budynku lub przed budynkiem. Należy przestrzegać by nie znajdowała się wyżej niż flaga państwowa, wojewódzka lub powiatowa. W przypadku podniesienia na budynku obok siebie flagi państwowej i flagi gminnej, to flaga państwowa powinna się znajdować po heraldycznej prawej stronie, (czyli na lewo od patrzącego). W przypadku trzech weksyliów, np.: wojewódzkiego i powiatowego, to flagę wojewódzką umieszcza się pośrodku, powiatową po prawej (lewej dla patrzącego), a gminną po lewej (prawej dla patrzącego).
W przeciwieństwie do flagi państwowej i wojewódzkiej, flaga powiatowa lub gminna może być podnoszona wyłącznie na obiektach powiatowych lub gminnych, chyba, że władze gminne (powiatowe) wyrażą zgodę na oflagowanie innych obiektów i obszarów, gdyż jest ona tzw. flagą urzędową.
1. Położenie geograficzno-przyrodnicze Gminy Gózd
Gmina Gózd leży na południowych krańcach Niziny Mazowieckiej, a ściśle na Równinie Radomskiej. Administracyjnie wchodzi w skład województwa mazowieckiego i jego części — powiatu ziemskiego radomskiego. Od północy graniczy z gminami: Jedlnia-Letnisko i Pionki; od wschodu i południowego-wschodu z miastem i gminą Zwoleń oraz gminą Tczów (pow. zwoleński), od południa i południowego-zachodu z miastem i gminą Skaryszew, a od zachodu z miastem Radom.
Charakterystyczną cechą krajobrazu gminy są piaszczyste równiny przeplatane polami uprawnymi, iglastymi lasami, a w dolinkach rzeczek i strug — łąkami. Najwyższe wzniesienia niewiele przekraczają 180 m n.p.m., a najniżej położone miejsca — 150 m n.p.m. Gminę przecinają dwie niewielkie rzeki: Pacynka i wpadająca do niej Gzówka, które są zlewiskiem Radomki.
Powierzchnia gminy wynosi 77,76 km² i liczy 8717 mieszkańców (spis z 2011 r.). W skład gminy wchodzi 20 sołectw: Budy Siemianowskie, Drożynki, Gózd, Grzmucin, Karszówka, Kiedrzyn, Klwatka Królewska, Kłonów, Kłonówek Kolonia, Kłonówek Wieś, Kuczki Kolonia, Kuczki Wieś, Lipiny, Małęczyn Nowy, Małęczyn Stary, Niemianowice, Piskornica (Piskorszczyzna), Podgóra i Wojsławice.
Największą miejscowością gminy jest Małęczyn (Stary i Nowy) liczący blisko 1000 mieszkańców. Gózd (stolica gminy) liczy ok. 850 mieszkańców. Podobnej wielkości jest Klwatka Królewska oraz Kuczki (Kolonia i Wieś) liczące po ok. 800 mieszkańców. Pozostałe miejscowości gminy są jeszcze mniejsze i liczą: od 70 (Czarny Lasek) do 500 mieszkańców, np. Kłonówek (Kolonia i Wieś)).
Użytki rolne zajmują 76,2 km², w tym: 73,3% grunty orne, 11,2% łąki i pastwiska, 1,2% sady, 8,3% — to lasy, a 5,9% stanowią: nieużytki, wody, drogi i tereny zabudowane. Mieszkańcy gminy zajmują się rolnictwem, które z uwagi na słabą jakość gleb (V-VI klasa, sporadycznie IV) nastawione jest w dużej części na hodowlę. Duże rozdrobnienie gospodarstw (2100 gospodarstw) sprawiło, że uprawa ziemi nigdy nie mogła być jedynym źródłem utrzymania. Ludność znajdowała i znajduje dodatkowe zajęcie w przemyśle i usługach w pobliskim Radomiu, Pionkach i Zwoleniu oraz innych uprzemysłowionych miejscowościach.
Zarys historii Gminy Gózd
Badania archeologiczne na terenie obecnej gminy Gózd potwierdzają, że w okresie neolitu były zaludnione, chociaż rzadko. Znaleziono ślady puszczańskich osad ludności trudniących się łowiectwem i rybołówstwem oraz zbieractwem. Ślady tych osad znajdowane są głównie starożytnym szlaku biegnącym z Radomia do Zwolenia, i dalej — do Lublina.
Od początku V do końca VIII wieku podobnie jak i w innych rejonach Polski nastąpiła przerwa osadnicza. Dawne zasiedlone polany wśród nieprzebytych ostępów Puszczy Radomskiej ponownie zajął bór. Z rzadka zapuszczali się tu tylko myśliwi, bartnicy i zbiegowie. Najbliższe grody znajdowały się w Czersku, Warce, Sieciechowie i Radomiu. Wobec któregoś nich swoje powinności służebne spełniali mieszkańcy puszczańskich osad. W tym samym czasie (XI — XIII wiek) rozproszone osady podlegały parafialnej jurysdykcji kościoła p.w. św. Jakuba Apostoła w Skarzyszowie (Skaryszewie), albo parafii p.w. św. Wacława w Starym Radomiu, które wchodziły w skład archidiakonatu radomskiego, będącego częścią diecezji krakowskiej.
Wcześniej te bezludne tereny zasiedlali od południa przedstawiciele plemienia Lędzian (późniejszych Sandomierzan i Lublinian), a od północy przedstawiciele plemion mazowieckich (Mazurzy). Tereny te w XII wieku weszły w skład dzielnicy sandomierskiej i podlegały kasztelanii radomskiej. Wioski położone najbliżej Radomia, który z pewnością był naczelnym grodem podstawowej organizacji plemiennej jakimi były opola. W takim opolu ludność okolicznych osad chroniła się i broniła w czasie najazdów. W innych przypadkach to mieszkańcy grodu chronili i rozpraszali się w okolicznych puszczańskich osadach wchodzących w skład opola. Znaczna część dawnych grodów-opoli stała się grodami kasztelańskimi. Miało to miejsce za czasów księcia Kazimierza Odnowiciela i króla Bolesława Śmiałego (1050–87). Kasztelan radomski miał z pewnością do dyspozycji oddział zbrojny strzegący grodu i okolicy, a także wypełniający zadania „policyjno-administracyjne” na podległym mu obszarze. Rekompensatą za służbę w oddziałach i administracji kasztelańskiej z pewnością były, jakieś nadania ziemskie, z reguły położone w blisko grodu (w tym przypadku Radomia).
Brak zachowanych pisanych źródeł, nie pozwala na ustalenie nawet hipotetycznego daty powstania poszczególnych podradomskich i puszczańskich miejscowości gminy. Jednak niewątpliwie starymi miejscowościami są: Grzmucin, Kłonów, Klwatka, Małęczyn, Niemianowice oraz Wojsławice, gdyż etymologia nazw, wskazuje na ich powstanie w XIII, XII, a nawet w końcu XI wieku. Świadczy o tym dokument z roku 1191 wystawiony z okazji konsekracji kościoła Najświętszej Marii Panny w Sandomierzu, w którym wymieniono 40 wiosek mających płacić dziesięcinę na rzecz tego kościoła, m.in.: Grumcino = Grzmucin, Clonouo = Kłonów, Neumanouci = Niemianowice. Pozostałe miejscowości powstawały sukcesywnie w miarę karczowania Puszczy Radomskiej (Puszczy Kozienickiej) prowadzonej nieprzerwanie od XIV wieku do początków wieku XX.
Jan Długosz w Liber Beneficiorum spisanej w latach 1470-80 wymienia kilka miejscowości z terenu obecnej gminy Gózd, jako należące czy to do parafii w Skarzyszowie (Skaryszewie), czy też w Starym Radomiu. Były nimi: Grzmucin, Kłonów Wielki, Kłonów Mały Niemianowice i Wojsławice (w Skrzyszowie) oraz Małęczyn (w Radomiu). Wioski położone w pobliżu Radomia były dobrze zorganizowane, ale im bardziej na wschód (w głąb puszczy), to przypominały one drobne osiedla, a nawet pojedyncze zabudowania i szałasy (budy). Wzmiankowane wioski, na ogół były własnością przedstawicieli drobnego rycerstwa.
Dopiero w roku 1508 pojawia się w źródłach wzmianka o osadzie Gózd. W tym miejscu należy wyjaśnić, iż w języku staropolskim słowo „gózd” oznaczało: „gęsty las, zapomniane śródleśne pustkowie”. Jednak informacja ta dotyczy miejscowości Gózd kilkanaście km na północ od Radomia.
Znacznie więcej informacji przynosi rejestr poborowy podatku podymnego woj. sandomierskiego z lat 1569–78, który w parafii skarzyszowskiej wymienia: Grzmucin, Klwatkę Królewską, Kuczki, Kłonów Wielki, Kłonów-Gniewosz (Kłonówek), Niemianowice i Wojsławice. W parafii staro-radomskiej — Małęczyn. Charakterystyczne, że ta ostatnia wieś należała do rzadko spotykanej w tym rejonie szlachty cząstkowej (zagrodowej), w której nie było kmieci i zagrodników. We wsi były zarówno folwarki (raczej większe zagrody) w każdej z pięciu części wsi, które z kolei podzielone były na kolejne „cząstki” obejmujące od 1 łana do ¼ łana. Właściciele tych „cząstek” wywodzili się ze wczesnośredniowiecznych, radomskich szeregowych rycerzy („castrenses” — grodzian) podległych kasztelanowi. W następnych wiekach część z nich przeszła do stanu szlacheckiego, część nadal miała status tzw. włodyków, czyli „ni to szlachcic, ni to chłop”, a najbiedniejsi z nich stali się tzw. „panoszami”, czyli chłopami, którzy nie odrabiali pańszczyzny, lecz w zamian płacili czynsz. Włodykowie jeszcze w XVII i XVIII wieku posiadali pełną własność ziemi, pozbawieni jednak byli praw przysługujących szlachcie, np. do posiadania herbów. Na ogół służyli jako szeregowi w pocztach królewskich lub magnackich.
Do początków XVII wieku na terenie gminy Gózd można odnotować parędziesiąt rodów szlacheckich i włodyckich. Wiele z nich posługiwało się herbami, których godła obecnie nie są znane, gdyż już w końcu XV wieku zaprzestano ich używania. Przedstawiciele niektórych drobnych rodów rycerskich z powodów koniunkturalnych i matrymonialnych, często zmieniali herby. Zdarzało się, że ojciec nosił „stary” herb, a synowie przyjmowali herb zamożniejszego i „ustosunkowanego” teścia, np. Gniewoszowie najpierw posługiwali się herbem Zgraja, później przyjmowali herby swoich małżonek: Rawa, Nałęcz czy Kościesza. Podobnie protoplaści licznych tu przodków Kochanowskich posługiwali się raz herbem Korwin, a innym razem herbem Ślepowron. Jeszcze inni początkowo posługiwało się herbem Bielina, by niedługo potem przejść pod herb Szeliga.
Najstarsze, obecne w rejonie Radomia (i Gózdu), rody rycerskie posługiwały się herbami: Wąż (Wężyk) — m.in. Koraczowie, którzy byli tu obecni co najmniej 270 lat (XIV — XVII w.); Abdank (Awdaniec) — np. późniejsi Kłonowscy (obecni przez ok. 230 lat); Doliwa — np. późniejsi Błotniccy (obecni ok. 220 lat); Korwin lub Ślepowron — m.in. Kochanowscy/Małęczyńscy (z przerwami przez ok. 200 lat), a także herbem Ogończyk (Powała) — np. Kuczkowscy (ok. 200 lat).
Bardzo mało wiadomo o późniejszych dziejach wiosek wchodzących w skład gminy Gózd. Jedno jest pewne, ze na początku XVIII wieku w poszczególnych wioskach drobna własność szlachecka (na cząstkach wsi) już nie występowała. Przy nazwiskach nowych właścicieli widnieją już klucze dóbr obejmujące na ogół od jednej do trzech wiosek.
Klucz grzmucińsko-wojsławicki miał następujących właścicieli: Sulikowscy herbu Sulima, od roku 1683 Gembarzewscy herbu Awdaniec lub Ogończyk. Po nich od roku 1754 Latalscy z Łabiszyna herbu Prawdzic, od nich w roku 1784 dobra te kupili Gorzkowscy herbu Tarnawa i byli właścicielami do lat 40. XIX wieku.
W tym samym czasie klucz kłonowski (Kłonów i Kłonówek) należał jeszcze w roku 1646 do Kłonowskich herbu Abdank (Awdaniec), po nich zapewne było paru właścicieli, by ostatecznie trafić w ręce Łabędzkich herbu Korab, którzy byli właścicielami tego klucza od lat 90. XVIII wieku do co najmniej 1852 roku.
Klucz kuczkowsko-niemianowicki też posiadał kilku właścicieli, m.in.: na początku XVII wieku byli tu przedstawiciele rodu Kochanowskich herbu Korwin, następnie od 2 połowy XVII wieku — Promińskich, a po nich klucz przejęli Goździkowscy herbu Łabędź, którzy byli tu obecni do ok. 1711roku. Od 1777 do ok. 1843 roku właścicielami dóbr byli Brudniccy herbu Syrokomla. Z kolei w latach 50. i 60 XIX wieku właścicielami dóbr Kuczki i Niemianowice byli Chociszewscy herbu Junosza.
Klucz małęczyński zasadniczo powstał w tym samym czasie co wymienione wyżej, lecz niewiele wiadomo o jego właścicielach w wieku XVII i XVIII. Wiadomo jedynie, że w roku 1837 zmarł dziedzic majątku małęczyńskiego niejaki Biedrzyński.
Sytuacja w dobrach królewskich nie ulegała zmianie do połowy XVIII wieku. Jeszcze w roku 1720 dzierżawcą królewszczyzn w Klwatce Królewskiej był niejaki Kurdwanowski, a w roku 1744 Mikołaj Dłużewski, który wtedy też wykupił tę wieś. W roku 1788 syn Mikołaja, Jan sprzedał dobra klwackie Janowi Duninowi herbu Łabędź. W chwili uwłaszczenia chłopów w Królestwie Polskim w roku 1864 majątek klwacki należał do Władysława i Katarzyny Duninów oraz matki Władysława — Petroneli Dunin.
Największe możliwości rozwoju miał klucz kuczkowsko-niemianowicki, którego grunty w większej części na północy, północnym-wschodzie i wschodzie, stanowiły dziewicze lasy Puszczy Kozienickiej. Tam też na masową skalę kolejni właściciele klucza, prowadzili karczunek. W ślad za tym powstawały tam osady (budy) drwali, smolarzy, dziegciarzy i bartników, z nich to od końca XVIII do początków XX wieku wyłoniły się późniejsze wioski: Gózd, Czarny Lasek, Budy Niemianowskie, Drożanki, Sobolów, Lipiny, Karszówka, Podgóra i Piskorszczyzna. Wtedy też powstała wieś Gózd (Gozdowa) wzmiankowana po raz pierwszy w roku 1827.
W latach 1795 — 1809 tereny gminy Gózd wchodziły w skład Galicji Zachodniej, jak nazwały te ziemie władze austriackie po III rozbiorze Polski. W latach 1809–13 rejon Gózdu wchodził w skład departamentu radomskiego Księstwa Warszawskiego, a w latach 1815–66 w skład województwa radomskiego w ramach Królestwa Polskiego (do 1831 roku — „quasi” niezależnego), a następnie w ramach Priwiślańskiego Kraju (po uwłaszczeniach z 1864 roku) do guberni radomskiej, powiatu radomskiego i gminy Kuczki. Wieś Kuczki do lat 50. XX wieku była stolicą gminy, choć budynek gminny znajdował się w Gozdzie. Notabene, budynek ten znajduje się obecnie w Muzeum Wsi Radomskiej.
Do przełomu XIX i XX wieku większość wiosek obecnej gminy należała do parafii p.w. św. Jakuba Apostoła w Skaryszewie, a trzy wioski do parafii p.w. św. Wacława w Starym Radomiu. Sytuacja zmieniła się z chwilą wybudowania w Kuczkach, najpierw kaplicy i powołaniu filialnej do Skaryszewa parafii, a następnie po wybudowaniu i konsekracji murowanego kościoła w latach 1932/35 — samodzielnej parafii Kuczki. Po II wojnie światowej utworzono parafię w Małęczynie, a pod koniec lat 90. XX wieku i w pierwszych latach XXI wieku powstały kościoły parafialne w: Kłonówku, Goździe i Grzmucinie.
Historia sołectw Gminy Gózd
1. GÓZD — (Gosdowa — XVIII w.).
Wieś powstała w miejscu osiemnastowiecznych karczowisk Puszczy Kozienickiej na wschód od istniejącej już wsi Kuczki. Staropolskie słowo „gózd” znaczyło: „nieprzebyty las, miejsce odludne i zapomniane.
Wieś po raz pierwszy wzmiankowana była w roku 1827 jako Gózd (Gozdowa) wieś składała się z 23 domów i liczyła 205 mieszkańców. W roku 1871 wieś składała się z 45 obejść i liczyła 293 mieszkańców oraz obejmowała 571 mórg gruntów. Do wsi należał też przysiółek Adamów liczący 8 obejść i 32 mieszkańców oraz 128 mórg. Dziesięć lat później chłopi gospodarowali na 718 morgach gruntów, a wieś składała się z 45 gospodarstw i liczyła 365 mieszkańców. Wieś należała do powiatu radomskiego i gminy Kuczki (budynek gminny w Goździe), a kościół parafialny znajdował się w Skaryszewie. W roku 1921 wieś liczyła 419 osób (w tym 16 Żydów), przysiółek Adamów 88 osób.
2. BUDY NIEMIANOWSKIE — (Budy Leśne — 1807, Niemianowskie Budy — XIX w.). Budy to liche szałasy pracowników leśnych. Do 3 ćwierci XVIII wieku była to śródleśna osada robotników leśnych podlegająca folwarkowi w Niemianowicach. Austriacki rejestr własnościowo — poborowy z przełomu 1807/8 roku podaje, że Budy Leśne, już jako wieś, wchodziły w skład Dominium Niemianowice, które dzierżawił od spadkobierców Choteckiego, niejaki Michał Ubliński. W tym czasie wieś składała się z 18 domostw, w których zamieszkiwały 22 rodziny, w tym 1 pełnorolny chłop, 19 chałupników oraz 4 osoby o nieokreślonym statusie. Na ogólną liczbę 89 mieszkańców, 21 mężczyzn było w wieku poborowy. Jeszcze w roku 1880 wieś składała się z 8 obejść gospodarskich na 124 morgach.
3. CZARNY LASEK — (Czarny Lasek — XIX w.). Wieś powstała w wyniku dziewiętnastowiecznych i dwudziestowiecznych parcelacjach folwarku i majątku ziemskiego w Kuczkach. W roku 1880 wieś składała się z 8 obejść gospodarskich na 124 morgach.
4. DROŻANKI — (Drożanki — XIX w.). Wieś powstała w wyniku dziewiętnastowiecznych i dwudziestowiecznych parcelacjach folwarku i majątku ziemskiego w Kuczkach. W roku 1880 składała się z 14 gospodarstw na 265 morgach. Podmostki (ob. przysiółek) składały się w tym czasie z 10 gospodarstw na 154 morgach, a Korytka (ob. przysiółek) składały się w tym czasie z 6 gospodarstw na 209 morgach.
5. GRZMUCIN — (Grumcino — 1191, Grzmuczyn — 1470-80, Grzmuczin — 1578).
Sama nazwa wioski wskazuje na wczesnośredniowieczne korzenie (XI–XII wiek). Pochodzi od zdrobniałego imienia, którego pierwszy człon brzmiał: „Grzm-”, np. Grzmisław, Grzmusław, Grzmimierz, Grzmimir itp.
Pierwsza pisana, źródłowa wzmianka o wsi pochodzi z roku 1191, kiedy to wymieniono ją wśród płacących dziesięcinę na rzecz kościoła NMP w Sandomierzu. Kolejna wzmianka pochodzi dopiero z roku 1361 i dotyczyła rycerza pieczętującego się herbem Wąż. Wzmianka z roku 1411 dotyczy Jana i Piotra Koraczów z Grzmucina i Kłonowa tego samego herbu. Piotr Koracz z Grzmucina wzmiankowany jest jeszcze w roku 1418.
Jan Długosz w Liber Beneficiorum (1470-80) podaje, że wieś znajduje się w parafii p.w. św. Jakuba Apostoła w Skarzyszowie i należy do braci: Stanisława, Mikołaja i Andrzeja Koraczów herbu Wąż. We wsi było 8 półłanków kmiecych, 3 karczmy na rolach oraz 3 zagrodników z rolami. We wsi były także 3 folwarki rycerskie. Dziesięcinę zbierał pleban skaryszewski.
Pod rokiem 1508 wzmiankowany jest jako dziedzic Grzmucina Jakub Koracz. Około 1540 roku na jakiś czas część wsi weszła w posiadanie Piotra Kochanowskiego (do 1546 roku). W roku 1547 jakąś cząstkę Grzmucina posiadał niejaki Walenty Jaszowski.
Zgodnie z rejestrem poborowym podymnego woj. sandomierskiego z roku 1569 wieś Grzmucin miała dwóch właścicieli: Jana, Walentego i Bartłomieja Dąbrowskich herbu Nieczuja, w których części był co najmniej jeden folwark na 1 łanie oraz 10 zagród. Drugą część wsi trzymał Stanisław Koracz herbu Wąż (Wężyk) i było w niej: folwark na 1 łanie oraz 6 zagród.
Koraczowie i Dąbrowscy utrzymali się w Grzmucinie do początków XVII wieku. Koraczowie, już jako Klonowscy przenieśli się na ziemię lwowską.
W 2 połowie XVII wieku cały Grzmucin i Wojsławice należały już do Sulikowskich. Od nich nabył te wioski w roku 1683 Stanisław Gembarzewski herbu Awdaniec lub Ogończyk. Od jego spadkobierców nabył te wioski w roku 1754 Michał Antoni Latalski z Łabiszyna herbu Prawdzic. W roku 1784 jego syn Ignacy sprzedał tę wieś Wiktorynowi Gorzkowskiemu herbu Tarnawa. Pod koniec XVIII wieku stosunki własnościowe we wsi są pogmatwane, gdyż źródła jako właścicieli wymieniają również Jana Nepomucena de Laveaux herbu Laveaux, który jako właściciel zmarł w 1808 roku. W tym samym roku władze austriackie przeprowadziły spis własnościowo-poborowy. Grzmucin stanowił ośrodek tzw. dominium. Jego właścicielem był jednak Wiktor Gorzkowski. Wieś składała się w tym czasie z 23 domostw (w tym zabudowania dworskie), które zamieszkiwało 39 rodzin. Wieś liczyła łącznie 152 mieszkańców. We wsi był dwór, w którym zamieszkiwało 4 przedstawicieli szlachty. Ponadto we wsi było 17 chłopów (gospodarzy), 15 chałupników i 2 rodziny o nieustalonym statusie.
W roku 1827 wieś miała 22 dymy i liczyła 170 mieszkańców.
W roku 1837 zmarł Hipolit Gorzkowski, syn Wiktoryna, który również nosił tytuł dziedzica Grzmucina.
Około 1880 roku we wsi było 57 gospodarstw, a sama wieś liczyła 397 mieszkańców. Wieś była tuż po uwłaszczeniu i parcelacji folwarku Grzmucin (561 mórg gruntów ornych i 277 mórg lasu). W tym czasie koloniści obejmowali 991 mórg. Miejscowi chłopi gospodarowali wcześniej na 315 morgach. We wsi funkcjonowały w tym czasie dwa młyny. Do wioski należał przysiółek biedaków: Grzmuckie Budy (Budy-Grabie), który składał się z 9 obejść i liczył 33 mieszkańców i 109 mórg. W tym czasie wieś wchodziła w skład powiatu radomskiego i należała do gminy i parafii p.w. św. Jakuba w Skaryszewie.
Obecnie wieś liczy ok. 350 mieszkańców. Wieś posiada kilka małych przysiółków: wspomniane Budy-Grabie, Trzy Morgi, Nowiny i Starą Wieś. Od kilku lat rzmucin jest wioską parafialną z kościołem p.w. św. Maksymiliana Marii Kolbe (ok. 600 wiernych).
6. KARSZÓWKA — (Karszówka — XIX w.). Najmłodsza wieś w gminie Gózd powstała z podziału wsi Gózd. Nazwa wsi pochodzi od słowa karczować: najpierw — Karczówka, a z biegiem lat — Karszówka.
7. KIEDRZYŃ — (Kiedrzyń — XIX w.). W roku 1827 wieś składała się z 18 dymów i liczyła 129 mieszkańców na 256 morgach. Przed rokiem 1883 wieś wchodziła w skład klucza dóbr małęczyńskich. Liczyła wtedy 23 gospodarstwa na 319 morgach. Administracyjnie należała do powiatu radomskiego, gminy Kuczki i parafii p.w. św. Jakuba Apostoła w Skaryszewie.
8. KLWATKA (KRÓLEWSKA) — (Chrwathi — 1470-80, Krwathka — 1578, Krwatka — 1665, 1789).
Etymologia nazwy wsi wskazuje puszczańskie pochodzenie nazwy. Staropolskie słowo „klwać” znaczy: kąsać, gryźć, dziobać lub wyszarpywać (kłami). Klwatka — to niewielki fragment terenu wyszarpany lub wygryziony (puszczy?). Wieś mogła powstać w czasie kolonizacji Puszczy Kozienickiej prowadzonej po najazdach mongolsko-tatarskich w 2 połowie XIII wieku. Nie wiadomo w którym roku i przez kogo została przeniesiona na prawo niemieckie. Najprawdopodobniej stało się to w 3 lub 4 ćwierci XIV wieku.
Jan Długosz w Liber Beneficiorum (1470-80) wzmiankuje dwie Klwatki (Powały i Firleja), pierwsza znajduje się w parafii Stary Radom i leży kilka km na północ od Radomia, a druga nieco na północ od niej, ale już w parafii Wsola. Błędnie umieszcza ją również w parafii Stary Radom, do której właśnie należała… trzecia Klwatka — Królewska. Wioskę tę najzupełniej przeoczył lub co bardziej prawdopodobne była w trakcie lokacji i zasiedlania, czyli zwolniona z wszelkich powinności przez 20 lat (tzw. wolnizny), w tym dziesięciny.
Lustracja dóbr królewskich woj. sandomierskiego z roku 1565 podaje, że we wsi jest folwark oraz 10 kmieci na 5 łanach, młyn i dwa stawy. Dzierżawcą wsi był w tym czasie niejaki Andrzej Myszkowski.
Zgodnie z rejestrem poborowym podymnego z roku 1569 wieś Klwatka Królewska należała do dóbr królewskich i w tymże roku stanowiła uposażenie burgrabiego zamku radomskiego Jana Modrzewskiego. W tej części wsi był folwark oraz 7 kmieci na tzw. półłankach (12—13,5 ha).
W roku 1665 dzierżawcą dóbr królewskich w Klwatce i części Małęczyna był Bernard Gozdecki (zm. w 1670 roku), ale faktycznymi podnajemcami tejże dzierżawy od roku 1643 byli Jakub Szumowski i Ewa Kadłubska. We wsi w tym czasie był dwór i folwark na 3 łanach. We wsi było 8 kmieci na ¼ łana każdy, na kolejnych 3 łanach nie było nikogo, ponadto było tu też 3 zagrodników imały młyn.
Niestety nie znamy kolejnych dzierżawców królewszczyzn w Klwatce. Najprawdopodobniej pod koniec XVII wieku dzierżawcą wsi był właściciel sąsiedniego Grzmucina i Wojsławic Stanisław Gembarzewski herbu Awdaniec lub Ogończyk., który nabył wspomniane wioski w roku 1683. Od jego spadkobierców nabył te wioski w roku 1754 Michał Antoni Latalski z Latalic herbu Prawdzic. Zmarł w roku 1779, a dobra po nim przejęła Jadwiga z Korytowskich Latalska, która niebawem ponownie wyszła za mąż za Tomasza Sulerzyckiego herbu Junosza. W roku 1784 syn Michała Antoniego Latalskiego, Ignacy sprzedał wieś Grzmucin Wiktorynowi Gorzkowskiemu herbu Tarnawa.
Zgodnie z danymi lustracji dóbr królewskich z roku 1789 we wsi Krwatka (Klwatka) był dwór murowany (3 pokoje, 4 gabinety, kuchnia z dwoma izbami oraz spiżarnia) oraz zabudowania dworskie i folwarczne: 4 kurniki, wozownia, 2 stajnie, 2 komórki, 2 piwnice, spichlerz, 2 stodoły, okolista obora oraz wysoki parkan wokół zabudowań z daszkiem. Wszystkie zabudowania oprócz stodół pokryte gontem. We wsi prócz ról kmiecych i zagrodników był jeszcze młyn (nieczynny), browar oraz karczma. Do majątku królewskiego w Klwatce należała część wsi Małeczyn. Najprawdopodobniej Tomasz Sulerzycki był ostatnim królewskim dzierżawcą Klwatki i części Małeczyna, gdyż po roku 1795 dobra królewskie zarekwirowały władze austriackie i przekształciły w rządowe dobra kameralne.
Na przełomie 1807/8 roku władze austriackie przeprowadziły spis własnościowo-poborowy. Klwatka stanowił ośrodek dóbr kameralnych. Dożywotnimi dzierżawcami byli Tomasz i Jadwiga Sulerzyccy, którzy wymieniani byli w roku 1801 i 1808. Wieś składała się w tym czasie z 20 domostw (w tym zabudowania dworskie), które zamieszkiwało 30 rodzin. Wieś liczyła łącznie 123 mieszkańców. We wsi był dwór, w którym zamieszkiwało 2 przedstawicieli szlachty. Ponadto we wsi było 15 chłopów (gospodarzy), 11 chałupników i 1 rodzina o nieustalonym statusie.
W roku 1827 wieś składała się z 19 domów i liczyła 137 mieszkańców.
W roku 1864 wieś dziedziczyli: Władysław i Katarzyna Duninowie oraz matka Petronela Dunin. W tym samym czasie wieś należała do powiatu radomskiego i gminy Kuczki. Kościół parafialny p.w. św. Jakuba Apostoła znajdował się w Skaryszewie.
Po roku 1867 wieś podzielono na trzy części: Klwatka Królewska Wieś, Klwatka Królewska A i Klwatka Królewska B. Pierwsza Klwatka (A) liczyła w roku 1880 25 domów i 182 mieszkańców, którzy gospodarowali na 232 morgach. W tej części wsi był dwór i folwark, który obejmował 218 mórg (w tym: 175 mórg ziemi ornej, 16 mórg łąk, 2 morgi pastwisk, 7 mórg lasu i 6 mórg nieużytków) zabudowań folwarcznych drewnianych było 12. Druga Klwatka (B) składała się a 14 domów i liczyła 138 mieszkańców, którzy gospodarowali na 161 morgach. W tej części wsi również był dwór i folwark, który obejmował 418 mórg (w tym: 325 mórg ziemi ornej, 42 morgi łąk, 30 mórg pastwisk i 21 mórg nieużytków) zabudowań folwarcznych drewnianych było 11. Sama wieś Klwatka Królewska miała 42 gospodarstwa na 428 morgach. Do Klwatki należał przysiółek Tomaszów, w którym było 5 obejść na 61 morgach.
W latach: 1955–73 Klwatka Królewska była siedzibą Gromadzkiej Rady Narodowej.
9. KŁONÓW — (Clonouo — 1191, Klonow Maior — 1470-80, Klonow Magna — 1578).
Stara wieś, o wczesnośredniowiecznych korzeniach. Pierwsza pisana, źródłowa wzmianka o wsi pochodzi z roku 1191, kiedy to wymieniono ją wśród płacących dziesięcinę na rzecz kościoła NMP w Sandomierzu. Na początku XIV wieku zamieszkiwali ją przedstawiciele rodu rycerskiego pieczętującego się herbami Awdaniec (Abdank) i Doliwa. I tak z ksiąg sądowych z roku 1386 znany jest Michał z Kłonowa herbu Awdaniec, który był sądzony za udział w łupieskim napadzie na klasztor w Sieciechowie. W tym samym roku Mieczsław i Maciej z Błotnicy herbu Doliwa wystarali się o przeniesienie wsi Kłonów na prawo niemieckie. Najprawdopodobniej mieli tu w tym czasie jakieś części.
Nazwa wsi najprawdopodobniej pochodzi od staropolskiego słowa — „kłomnić” = łowić zwierzynę w sieci (głównie drobną zwierzynę, np. zające lub ptaki). Pierwotna nazwa wsi mogła brzmieć: Kłomnów, czyli miejsce gdzie łowiono zwierzynę w sieci lub miejsce zamieszkałe przez ludzi specjalizujących się w tej umiejętności łowieckiej.
W roku 1447 bracia: Michał, Mikołaj i Jakub dzielą się dobrami w Klonowie i okolicy. W latach 1452-53 jako sędzia grodzki radomski wzmiankowany był wspomniany wyżej Michał.
Jan Długosz w Liber Beneficiorum (1470-80) podaje, że wieś znajduje się w parafii p.w. św. Jakuba Apostoła w Skarzyszowie i należy do braci: Mikołaja i Złotego oraz ich stryja Jakuba herbu Awdaniec. We wsi było 16 łanów kmiecych, od których dziesięcinę zbiera prepozyt kolegiaty sandomierskiej. We wsi było kilka karczm, do których należało 11 ról (pól) oraz kilkunastu zagrodników bez ról. We wsi były także 3 dwory i folwarki rycerskie. Dziesięcinę zbierał pleban skaryszewski.
W latach 1487–92 Jakub Kłonowski z Kłonowa Wielkiego był sędzią nadwornym królewskim.
Dziedzicem części Kłonowa Wielkiego w roku 1508 był Stanisław Kłonowski herbu Awdaniec.
Zgodnie z rejestrem poborowym podymnego woj. sandomierskiego z roku 1569 wieś Kłonów miała dwóch właścicieli: Zygmunta Gołyckiego herbu Kotwicz i Joachima Kolanowskiego herbu Bogoria. W części Gołyckiego był folwark, 1 ½ łana kmiecego i 7 komorników. W części Kolanowskiego również był folwark i 1 pusty łan (niezasiedlony).
W Kłonowie Wielkim jakiś Kłonowski wzmiankowany jest jeszcze w roku 1599. Ostatecznie Kłonowscy znikają z tych terenów w roku 1646.
Nie znamy kolejnych właścicieli Kłonowa. Być może w 2 poł. XVIII wieku Kłonów trafił w ręce wielkopolskiego rodu Chociszewskich herbu Junosza, poprzez małżeństwo szambelana króla Stanisława Augusta — Antoniego, ożenionego z Ludwiką Karczewską. Z tego małżeństwa znani są synowie: Jan Nepomucen, Erazm i Józef. Właśnie Jan Nepomucen Chociszewski wymieniany jest od roku 1801 w austriackim spisie własnościowo-poborowego z przełomu roku 1807/8 jako właściciel dóbr. Z tym, że dobra kłonickie dzierżawił niejaki Ignacy Szymoński. W tym czasie wieś składała się z 28 domostw i 32 rodzin (23 chłopskie, 8 chałupników i 1 nieokreślona), a cała wieś liczyła 104 mieszkańców (14 mężczyzn w wieku poborowym). W roku 1813, jako właściciel dóbr Kłonów wzmiankowany był, brat Jana — sędzia powiatu krasnostawskiego Józef (co najmniej do roku 1832).
Kolejnym właścicielem był Jan Kanty Łabędzki oraz jego syn Konstanty (ur. w 1819 roku). W roku 1852 Jan Kanty Łabędzki udowodnił swoje szlachectwo w Królestwie Polskim.
Chociszewscy herbu Junosza nie zniknęli jednak z tych terenów, gdyż w roku 1856, ich przedstawiciela — Jana, spotykamy, jako właściciela dóbr Kuczki i Niemianowice.
W roku 1827 wieś miała 28 dymów i liczyła 283 mieszkańców. Około 1880 roku we wsi było 41 domów (31 gospodarstw na 590 morgach), a sama wieś liczyła 420 mieszkańców. Chłopi gospodarowali w tym czasie łącznie na 687 morgach. Należący do wsi przysiółek Józefatka (od imienia Józefa Chociszewskiego?) w tym czasie miał 14 gospodarstw na 176 morgach. Do majątku ziemskiego Kłonów w roku 1864 należały folwarki: Kłonów i Kłonówek. Pierwszy obejmował 735 mórg (184 morgi gruntów ornych, 60 mórg łąk, 22 morgi pastwisk, 458 mórg lasu i 11 mórg nieużytków) posiadał on 12 budynków drewnianych; drugi folwark Kłonówek, obejmował 722 morgi. Wieś była tuż po uwłaszczeniu i częściowym rozparcelowaniu wspomnianego folwarku (Kłonów), ale nadal należało do niego 277 mórg.
Wieś wchodziła w skład powiatu radomskiego, gminy Kuczki i należała do parafii p.w. św. Jakuba Apostoła w Skaryszewie (do roku 1900).
W latach: 1955–73 Kłonów był siedzibą Gromadzkiej Rady Narodowej.
10. KŁONÓWEK KOLONIA. Wieś powstała w wyniku dziewiętnastowiecznych i dwudziestowiecznych parcelacjach folwarku i majątku ziemskiego Kłonówek.
11. KŁONÓWEK WIEŚ — (Klonow Minior — 1470-80, Klonow Gniewoz — 1508).
Podobnie jak sąsiedni Kłonów (Wielki) wieś powstał co najmniej w 2 połowie XIV wieku. Nie wiemy, czy została wydzielona ze wspomnianego i istniejącego wcześniej Kłonowa, czy też lokowana była jako samodzielna wieś. Niewykluczone, że Kłonów Mały to ta część, która należała do braci Mieczysława i Macieja z Błotnicy herbu Doliwa. Nazwa wsi zob. Kłonów.
Jan Długosz w Liber Beneficiorum (1470-80) podaje, że wieś znajduje się w parafii p.w. św. Jakuba Apostoła w Skarzyszowie i należy Stanisława Gniewosza herbu Zgraja (ob. wizerunek herbu nieznany, zanikł w końcu XV wieku). We wsi były 4 łany kmiece, we wsi jest także folwark rycerski z karczmą z rolą oraz 1 zagroda z rolą. Dziesięcinę zbierał pleban skaryszewski, jak i prepozyt kolegiaty sandomierskiej.
Zgodnie z rejestrem poborowym podymnego woj. sandomierskiego z roku 1569 wieś Kłonówek (wtedy Kłonów Gniewosza) należała do Krzysztofa Gniewosza herbu Kościesza. We wsi był folwark i 4 łany kmiece oraz 2 zagrody zagrodników. W pobliżu Kłonówka znajdowała się świeżo lokowana wieś o nazwie BOROWIEC. Późniejsze źródła już jej nie wymieniają.
Nic nie wiadomo o późniejszych losach wsi Kłosówek z całą pewnością tak jak okoliczne miejscowości przechodziła w różne ręce szlacheckie.
Nie znamy kolejnych właścicieli dóbr Kłonów, w skład których wchodziła wieś Kłonówek. Być może w 2 poł. XVIII wieku dobra te trafiły w ręce wielkopolskiego rodu Chociszewskich herbu Junosza, poprzez małżeństwo szambelana króla Stanisława Augusta — Antoniego, ożenionego z Ludwiką Karczewską. Z tego małżeństwa znani są synowie: Jan Nepomucen, Erazm i Józef. Właśnie Jan Nepomucen Chociszewski wymieniany jest od roku 1801 w austriackim spisie własnościowo-poborowego z przełomu roku 1807/8 jako właściciel dóbr Kłonów. Z tym, że dobra kłonickie dzierżawił w tym czasie niejaki Ignacy Szymoński. Wieś składała się z 26 domostw (w tym: dworskie) i 35 rodzin (2 przedstawicieli szlachty, 21 chłopskich, 10 chałupników i 2 nieokreślonych), a cała wieś liczyła 131 mieszkańców (26 mężczyzn w wieku poborowym). W roku 1813, jako właściciel dóbr Kłonów wzmiankowany był, brat Jana — sędzia powiatu krasnostawskiego Józef (co najmniej do roku 1832).
Kolejnym właścicielem dóbr Kłonów (w tym Kłonówka) był Jan Kanty Łabędzki oraz jego syn Konstanty (ur. w 1819 roku). W roku 1852 Jan Kanty Łabędzki udowodnił swoje szlachectwo w Królestwie Polskim.
Chociszewscy herbu Junosza nie zniknęli jednak z tych terenów, gdyż w roku 1856, ich przedstawiciela — Jana, spotykamy, jako właściciela dóbr Kuczki i Niemianowice.
W roku 1827 wieś miała 27 dymów i liczyła 209 mieszkańców. Około 1880 roku we wsi było 34 domów (29 gospodarstw na 496 morgach), a sama wieś liczyła 423 mieszkańców. Chłopi gospodarowali w tym czasie łącznie na 608 morgach. Do folwarku Kłonówek (w dobrach Kłonów) w roku 1864 należało łącznie 722 morgi (510 mórg gruntów ornych, 84 morgi łąk, 112 mórg pastwisk i 16 mórg nieużytków. Zabudowania folwarczne składały się z 5 budynków murowanych i 13 drewnianych.
Wieś wchodziła w skład powiatu radomskiego, gminy Kuczki i należała do parafii p.w. św. Jakuba Apostoła w Skaryszewie (do roku 1900)
12. KUCZKI KOLONIA Wieś powstała w wyniku dziewiętnastowiecznych i dwudziestowiecznych parcelacjach folwarku i majątku ziemskiego w Kuczkach.
13. KUCZKI WIEŚ — (Kuczki — 1578).
Etymologia nazwy wsi wskazuje że wieś powstała w czasie postępującego, kolejnego etapu kolonizacji Puszczy Kozienickiej prowadzonej na przełomie XIV i XV wieku. Nie wiadomo w którym roku i przez kogo została przeniesiona na prawo niemieckie. Najprawdopodobniej stało się to w 1 lub 2 ćwierci XV wieku. Wracając do etymologii nazwy wsi to w języku staropolskim „kucza” = szałas, lichy budyneczek, buda leśna. „Kuczki” to śródleśna osada składająca się z prowizorycznych budynków, bud i szałasów.
Jan Długosz w Liber Beneficiorum (1470-80) nie wspomina tej wioski. Musiała ona być niedawno lokowana. Lokacji musieli dokonać przedstawiciele rodu pieczętującego się herbem Wąż z Kroczowa, gdyż w roku 1482 część wsi kupił od Doroty, wdowy po Jakubie z Kroczowa oraz Małgorzaty Mikołajowej z Parzenic, niejaki Mikołaj z Kuczek i Woli Woszczyńskiej herbu Ogończyk. Wniosek z tego, że wieś mogła być założona w połowie XV wieku.
W roku 1508 wymieniany jest Stanisław z Kuczek herbu Ogończyk (zapewne syn Mikołaja). Jego synami byli: Andrzej, Jan i Hieronim Kuczkowscy, wzmiankowani pod rokiem 1521. Około 1544 roku wzmiankowany jest syn Jana — Dominik Kuczkowski.
Wymienia ją dopiero rejestr poborowy podatku podymnego woj. sandomierskiego z roku 1569. Już wtedy podzielona była między czterech właścicieli: Pierwszą część posiadała Elżbieta Kuczkowska; drugą — Kasper Kuczkowski; trzecią — Wojciech Kuczkowski (wszyscy tym razem herbu… Ślepowron), a czwartą — bracia: Joachim i Mikołaj Piotrowscy herbu Korwin. W pierwszej części był dworek i mały folwark na 1 łanie oraz 3 kmieci na półłankach, 3 zagrody zagrodników oraz 1 rzemieślnik; w drugiej części był również mały dwór z folwarczkiem na 1 łanie oraz 3 kmieci na półłankach i 2 komorników. W trzeciej części mały dwór i folwarczek na 1 łanie oraz 1 kmieć na półłanku. Piotrowscy również mieli dwór z folwarczkiem na 1 łanie oraz 1 łan kmiecy i 1 zagrodnika.
Jeszcze w roku 1598 wzmiankowani są jako dziedzice Kuczek: Jerzy i Kasper Kuczkowscy, później źródła nie wspominają już o tej rodzinie.
Na początku XVII wieku jakieś części wsi mają tu przedstawiciele rodu Kochanowskich herbu Korwin. Kolejnymi właścicielami byli: Promińscy w połowie XVII wieku, a po nich Krzysztof Goździkowski herbu Łabędź ożeniony z Izabellą Brudzynia, a następnie jego syn — Władysław (żył jeszcze ok. 1710 roku). Jakieś cząstki miał w Kuczkach pleban kościoła p.w. św. Wacława w Starym Radomiu w latach 1697-1711, brat Władysława — Krzysztof.
W roku 1777 wieś kupił Kazimierz Brudzicki herbu Syrokomla. Dziedziczyli po nim kolejno syn i wnuk: Antoni i Kazimierz. Właśnie Kazimierz Brudzicki wymieniany jest od roku 1801 w austriackim spisie własnościowo-poborowego z przełomu roku 1807/8 jako właściciel dóbr Kuczki. Wieś składała się z 18 domostw (w tym: zabudowania dworskie) i 24 rodziny (3 przedstawicieli szlachty, 9 chłopskich, 11 chałupników i 6 nieokreślonych), a cała wieś liczyła 109 mieszkańców (27 mężczyzn w wieku poborowym).
W roku 1843 Kazimierz (junior) Brudzicki udowodnił swoje szlachectwo w Królestwie Polskim w roku 1843.
W XVIII wieku w Kuczkach istniała kaplica przydworska, która służyła mieszkańcom dworu i folwarku.
W roku 1856 jako właściciel dóbr Kuczki i Niemianowice wymieniany jest już Jan Chociszewski herbu Junosza.
Po roku 1867, kiedy to powstała gmina Kuczki w powiecie radomskim, w jej skład wchodziły następujące wioski (ob. wioski wytłuszczone), osady, przysiółki: Adamów, Budy Niemianowskie, Czarny Lasek, Drożanki, Figetów, Gózd, Józefatka, Kiedrzyn, Kłonów, Kłonówek, Klwatka Królewska A, Klwatka Królewska B, Korytka, Kuczki, Lipiny, Małęczyn, Mostki, Niemianowice, Piskorszczyzna (ob. Piskornica), Podgóra, Rawica (ob. gm. Tczów), Tomaszów, Tylnica (ob. gm. Tczów) i Wojsławice. Siedziba gminy znajdowała się w budynku leżącym na terenie wsi Gózd. Cała gmina liczyła w roku 1880, 4489 mieszkańców i obejmowała 14085 mórg (w tym 6448 mórg ziemi dworskiej. Folwark Kuczki i Niemianowice (należały do jednego klucza dóbr) w roku 1880 miał 2153 morgi, w tym gruntów ornych i tzw. ogrodów — 677 mórg, łąk — 87, pastwisk — 15, lasu — 721, nieużytków i placów — 653. Zabudowania folwarczne składały się z 6 murowanych budynków.
W roku 1895 Żyd — Rufin Icek Bekerman, właściciel majątku Kuczki wydzielił bezpłatnie z niego 6 mórg gruntu i dwa budynki (w tym dawny spichlerz) pod przyszły kościół. W końcu 1899 utworzono we wsi parafię filialną Skaryszewa. Kościółek ten (kaplica) nosił wezwanie św. Józefa Oblubieńca NMP. W roku 1932 do parafii należały: Adamów, Budy Niemianowskie, Cebulówka, Czarny Lasek, Drożanki, Gózd, Gzowice Folwark, Gzowice Kolonia, Józefatka, Karszówka, Klwatka Dwór, Korytka, Kuczki Kolonia, Kuczki Wieś, Mostki, Niemianowice, Piskorszczyzna (ob. Piskornica), Podgóra, Sobolów, Wojsławice Kolonia i Wojsławice Wieś. W roku 1935 wzniesiono obecny murowany kościół.
Tuż po drugiej wojnie światowej Kuczki przestały pełnić funkcję gminy, którą zorganizowano w pobliskim Góździe. W roku 1955 gminę podzielono na trzy części, tworząc Gromadzkie Rady Narodowe: Gózd, Klwatka i Kłonów. Ten stan utrzymał się do roku 1973, kiedy to zlikwidowano GRN w tych miejscowościach tworząc Gminę Gózd
14.LIPINY — (Lipiny — XIX w.).
Wieś powstała w wyniku dziewiętnastowiecznych i dwudziestowiecznych parcelacjach folwarku i majątku ziemskiego w Kuczkach. W roku 1880 składała się z 18 obejść gospodarskich i 129 mieszkańców na 178 morgach. Do wsi należą dwa przysiółki: Cebulówka i Kuczki Dolne.
15. MAŁĘCZYN NOWY. Wieś powstała w wyniku dziewiętnastowiecznych i dwudziestowiecznych parcelacjach folwarku i majątku ziemskiego w Małęczynie, m.in. w roku 1883 wydzielono z majątku dworskiego 451 mórg i częściowo rozparcelowano, tworząc nową wieś — Małęczyn Nowy z 54 gospodarstwami posiadającymi łącznie 227 mórg gruntów ornych.
Administracyjnie należała do powiatu radomskiego, gminy Kuczki i parafii p.w. św. Jakuba Apostoła w Skaryszewie.
16. MAŁĘCZYN STARY — (Malyanczin, Malączyni — 1470-80, Małeczin — 1578).
Wieś powstała najprawdopodobniej w tym samym czasie co i kasztelania radomska (2 poł. XI wieku). Do początku XIV wieku brak jednak jakichkolwiek źródeł pisanych na jej temat. Wtedy zamieszkiwali wieś przedstawiciele rodu rycerskiego pieczętującego się herbem Bielina. Po roku 1310 wzmiankowany jest Mikołaj z Małęczyna tegoż właśnie herbu.